از مرگ رهائى يافت

محمد صالح حدّاد گفت من در سن شانزده سالگى به بيمارى سختى گرفتار شدم و مدت چهار ماه مرض من طول كشيد تا مشرف بمرگ شدم بقسميكه كسان من دل از حيوة من برداشته و مرا رو بقبله نمودند و چشم و ذقنم رابستند و بفكر تجهيزم افتادند و برحال من گريه مىكردند و طورى بود كه من صداى گريه ايشان را مىشنيدم. لكن چون قريب چهل روز چيزى نخورده بودم ابداً قوت و قدرت بر حركت و سخن گفتن نداشتم.

پس من در آنحال توجه بجانب روضه منوره رضويه كردم و از آنحضرت استدعاى شفا نمودم ناگاه ديدم سقف شكافته شد و شخصى بهيكل مهيبى داخل شد و گفت من براى قبض روح تو آمده ام.

من هيچ نگفتم لكن ديدم از همانجا كه او آمده بود يك مردى نورانى وارد شد و رو باَّن شخص نمود و فرمود برگرد زيرا كه من از جناب اقدس الهى خواسته ام كه مردن اين شخص را بتاخير بيندازند آنگاه رو بمن كرد و فرمود برخيز كه تو را شفا داديم.

من بحال آمدم و برخواستم و بخانواده خود گفتم من گرسنه ام چيزى بياوريد تا بخورم و بزيارت حضرت رضا عليه السلام مشرف شوم.

پس چيزى آوردند و من خوردم و برخاستم و بهمراهى پدر خود بحرم مطهر مشرف شديم لكن تا وارد حرم شديم همان بزرگوارى را كه در حال شدت مرض خود ديده بودم كه مرا شفا مرحمت نمود ديدم در حرم نشسته و قرآن تلاوت مىفرمايد تا چشمم باَّن حضرت افتاد آنسرور را شناختم بمن فرمود آنچه ديدى اظهار مكن.

منهم بپدرم چيزى عرض نكردم تا از حرم بعد از زيارت با پدر خود بيرون آمديم و آنوقت بوالد خود گفتم اى پدر:

همان شخصى كه مرا شفا مرحمت فرمود من الساعه آنجناب را در حرم ديدم پدرم تا اين سخن را شنيد مرا برگردانيد كه بيا آنحضرت را بمن نشان بده تا حضرتش را ببينم لكن چون برگشتم ديگر آن آقا را نديدم.(29)

چهار حاجت

مرحوم شيخ موسى نجل شيخ على نجفى نقل فرمود:

بزيارت حضرت ثامن الائمه عليه السلام مشرف شدم دچار بيمارى سختى شدم و در اثر آن ناخوشى هر دو چشمم آب سياه آورد بقسميكه جائى را نمى ديدم.

مبلغى هم پول داشتم صاحب خانه بعنوان قرض از من گرفت و مركبى هم داشتم كه صاحب خانه از من خريده بود نه پولى را كه طلب داشتم مىداد نه وجه مركب را و چند كتاب هم داشتم مفقود شد و از اين جهات بسيار دل تنگ بودم.

آنگاه با دل تنگى تمام نزد طبيب رفتم چون چشمانم را ديد دوائى را تجويز نمود و گفت تا سه روز آن را استفاده نما اگر بهبودى يافتى فبها اگر بهبودى نيافتى علاجى ندارد چون آب سياه آورده من بگفته او عمل كردم بهبودى حاصل نشد. لذا مايوس از همه جا شده رو به دارالشفاى حقيقى كه حرم حضرت رضا عليه السلام باشد شدم وقتى مشرف شدم باَّنحضرت عرض كردم اى سيد من مىدانى كه من براى تحصيل علوم دينيه آمده ام و اكنون چشمم چنين شده و حال شفاى چشمم و وصول طلبم و وجه مركب و كتابهاى خود را از حضرتت مىخواهم. از صبح كه بحرم مشرف شدم تا ظهر مشغول گريه و زارى بودم آنگاه براى ظهر بمنزل رفتم و بعد از نماز و صرف نهار خواب مرا ربود وقتى از خواب بيدار شدم چشمانم را روشن و بينا ديدم با خود گفتم خوابم يا بيدار فوراً برخاستم و براه افتادم. اهل خانه چون مرا بينا ديدند تعجب كرده و از مرحمت حضرت رضا عليه السلام اظهار خوشحالى نمودند.

بعد از اين قضيه آن طلبى را كه داشتم با وجه مركب بمن رسيد و كتابهاى مفقود شده نيز پيدا شد.(30)

شفاى مرد برصى

مرحوم محدث نورى اعلى الله مقامه شريف نقل فرمود:

مرد طباخى (آشپزى) از اهل اصفهان نقل مىكرد كه من مدتى به مرض برص مبتلا شدم تا روزى پاى منبر يكى از وعاظ بنام ميرلوحى سبزوارى كه ساكن اصفهان بود نشسته بودم و آنجناب فضائل و مناقب ائمه اطهار(عليهم السلام) را ذكر مىكرد تا باين مقام رسيد كه فرمود:

حضرت امام رضا صلوات الله عليه بمرو مىرفت در يكى از منازل بحمام تشريف برد و در آن حمام شخصى كه مبروص بود كاسه اى پر از آب كرد و برپاهاى نازنين امام عليه السلام ريخت.

آن بزرگوار هم كاسه آبى بر سر آن شخص ريخت آنمرد يكمرتبه ملتفت شد كه مرض برصش بالكل برطرف شده چون آن حضرت را نمى شناخت از كسى پرسيد اين بزرگوار كيست

گفتند آقا على بن موسى الرضا عليه السلام است.

آن شخص تا حضرت را شناخت خود را بپاهاى آنسرور انداخت و بوسيد و شكر الهى را بجاى آورد كه خدا ببركت آن حضرت او را از برص عافيت داد.

مرد طباخ گويد: چون اين معجزه را شنيدم فوراً از پاى منبر برخواستم و بحمام رفتم و كاسه اى پرآب كرده و رو بجانب مشهد حضرت رضا عليه السلام نمودم و با حال گريه و زارى توسل به آن سرور جسته و استشفاى مرض برص خود را نمودم و عرض كردم چه شود كه همان قسمى كه آزار و مرض آن مرد را شفا دادى مرا هم شفا مرحمت فرمائى سپس كاسه آب را باَّن نيت بر سر خود ريختم.

فوراً بركت و نظر عنايت حضرت على بن موسى الرضا عليه السلام مرض برصم برطرف گرديد و همانساعت بهمان موعظه برگشتم و گفتم كه در اين مجلس حاضر بودم و چون آن حكايت را شنيدم برخواستم و بحمام رفته و از توجه امام هشتم ارواح العالمين له الفداء بهبودى يافتم و اينك برگشتم پس مردمى كه از برص او خبردار بودند چون مشاهده كردند شفا و صحت او را خداى را شكرگذارى نمودند.(27)

كارد پيشكش

سيد مرتضى موسوى نواده سيد محمد (صاحب مدارك) عليه الرحمه فرمود: استاد تقى اصفهانى كاردگر گفت:

من كارد بسيار خوبى براى آشپزخانه حضرت رضا عليه السلام ساختم آنگاه بقصد زيارت آن بزرگوار از اصفهان حركت كردم و آن كارد را بعنوان پيشكش بآستان قدس رضوى با خود برداشتم و براه افتادم. وقتى نزديك كاشان رسيدم در كاروانسرائى (مسافرخانه) كه در آنجا بود در يكى از اطاقها منزل كردم.

در آنجا شخصى را ديدم مريض است و روى بستر با يك حال ناتوانى افتاده من دلم بحال او سوخت و نزديك رفتم و از احوال او جويا شدم. گفت من از اهل بلخم (افغانستان فعلى) ولى بر طريقه و مذهب ايشان نيستم و اراده رفتن بخراسان دارم و حال در اينجا بيمار شده ام و بجهت بى پرستارى ناخوشى من طول كشيده است.

استاد تقى مىگويد: وقتى اين حرف را زد كه من خيال زيارت امام رضا عليه السلام را دارم با خود گفتم خدمت زوّار امام رضا عليه السلام يكى از عبادت هاست. خوب است كه من از او پرستارى كنم بلكه بهبودى يابد.

لذا يك هفته توقف كردم و مشغول پرستارى او بودم تابحال آمد و قوى پيدا كرد و من غافل از اين بودم كه آن ملعون گرگى است كه خود را در لباس ميش درآورده و مارى در آستين.

شبى در همان كاروانسرا خوابيده بودم آن ملعون فرصت را غنيمت شمرده بود و بقصد كشتن من دست و پاى مرا محكم بسته بود. وقتى كه خواست مرا بكشد يكمرتبه از خواب بيدار شدم.

ديدم آن خبيث كارد خودم را كه براى حضرت رضا عليه السلام ساخته بودم در دست گرفته و اراده قتل مرا دارد و گفت من از زيادى خوبى تو، بتنگ آمدم و اينك من تو را با همين كارد خودت مىكشم و راحت مىشوى.

آن كارد بقدرى تيز و تند بود كه عكسش را اگر در آب مىانداختى نهنگان دريا ريزريز مىشدند و طورى آن را درست كرده بودم كه با يك اشاره كارد از غلاف بيرون مىآمد.

من در آنحال بيچارگى و اضطرار و پريشانى بمضمون (امن يجيب المضطر اذا دعاه) توجه بحضرت رضا عليه السلام كرده و متوسل بآنحضرت شدم و و متحير بودم كه ناگاه ديدم آن كارد بمانند زبان اژدها در كام چسبيده و از نيام بيرون نمى آيد. پس آن بدبخت كارد را بزير سينه خود گذاشت و با زور و قوت تمام مىكشيد كه كارد از غلاف بيرون شود كه ناگهان كارد الماسى از غلاف درآمد و بر سينه نحس آن ملعون خورد كه فورا تمام امعاء و احشامش فرو ريخت و جان بمالك دوزخ سپرد.

منكه از كشته شدن نجات يافتم خداى را شكر كردم لكن با دست و پاى بسته افتاده بودم. كه ناگاه مردى شمع بدست وارد شد و چون مرا دست و پاى بسته و آن شخص را كشته ديد ترسيد.

گفتم مترس كه امشب در اينجا معجزه اى روى داده آن شخص تا صداى مرا شنيد و از صدا مرا شناخت پيش آمد و مرا ديد و او را شناختم كه يكى از همسايگان است و او نيز مثل من قصد زيارت حضرت رضا عليه السلام را دارد. پس قضيه را باو گفتم و او دست و پاى مرا باز كرد و بدن نحس آن ملعون را بيرون انداخت براى خوردن سگها.

سپس با همان مرد باعتقاد راسخ حركت كرديم و به مشهد مشرف شديم و آن كارد را بآستان مقدس رضوى تقديم نموديم.(24)