خاك مقدس

و نيز فرمود سيد دركتاب خود روضات الزاهرات.

شخص (بازرگانى) بقصد زيارت حضرت رضا صلوات الله عليه از محل خود حركت نموده رو براه گذشت.

در بين راه بيكى از منازل كه منزل كرده بود يك مرد كور و نابينا كه مادرزادى بود مطلع شد و فهميد كه آنمرد رو بزيارت حضرت رضا عليه السلام مىرود. ازاو خواهش و استدعا كرد كه چون مشرف شدى و زيارت كردى چون خواستى برگردى قدرى از خاك روضه منوره آن بزرگوار براى من بياور شايد خداى متعال ببركت آن تربت مطهره شريفه چشمان مرا شفا مرحمت فرمايد. آن شخص هم خواهش او را قبول كرد.

وقتى مشرف شد و زيارت كرد هنگامى كه از مشهد حركت كرد يادش رفت از خاك بردارد تا بهمان منزل رسيد كه كور خواهش خاك كرده بود و اتفاقاً بسيار بى خرجى شده بود و آن كور هم مطلع شد كه آن زائر از زيارت برگشته لذا بنزد او آمد و مطالبه خاك كرد آن زائر تاجر چون فراموش كرده بود و نمى خواست جواب نااميدى باَّن كور بدهد.

فوراً از جا برخاست و رفت و قدرى خاك از همان مكان برداشت و براى او آورد آن مرد كور هم با خوشحالى تمام گرفت و با خلوص نيت كه اين خاك، خاك قبر حضرت رضا عليه السلام است برچشمان خود كشيد همان شب از نظر عنايت حضرت رضا عليه السلام چشمهاى او بينا شد پس هديه بسيارى به آن زائر داد و آن زائر ببركت وجود مقدس امام هشتم عليه السلام مخارج راهش فراهم آمد و روانه شد.(33)

عطاى حضرت

سيادت پناه ميرعلى نقى اردبيلى نقل فرمود:

ملا عبدالباقى شيرازى كه مجاور نجف اشرف بود بزيارت حضرت رضا عليه السلام مشرف شده بود چون خرجى او تمام شده بود.

خدمت خود حضرت رضا عليه السلام عرض كرده بود كه اى مولاى من آقاى من، من زائر حضرتت مىباشم و مخارج من تمام شده است و خرجى ندارم و مصرف من روزى سه شاهى است.

استدعا مىنمايم كه اين وجه را بمن برسانى خودش گفته بود كه پس از اين خواهش هر روز كه از خواب بيدار مىشدم مىديدم سه شاهى در طاق خانه است پس برمى داشتم و صرف مايحتاج خود مىنمودم و حال بر اين منوال بود تا از دنيا رفت.(32)

پولم شده بهرت تمام ياعلى موسى الرضا عليه السلام *** آواره ام دستم بگير مولا على موسى الرضا عليه السلام

رد پول

سيّد نصراللّه بن سيد حسين موسوى (سيد اجل شهيد سعيد اديب آقا سيد نصرالله موسوى آيتى در فهم و ذكاوت و حسن تقرير و فصاحت كه در روضه منوره حسينيه مدرّس بود و كتب در مسائلى تصنيف كرده از جمله الروضات الزاهرات فى المعجزات بعدالوفات و سلاسل الذهب و غير ذلك كه به دستور سلطان روم او را در قسطنطنيه شهيد كردند) مدرس دركتاب خود مسمى بروضات الزاهرات نقل كرده كه وقتى ما بزيارت حضرت رضا صلوات الله عليه مشرف مىشديم با ما مرد تاجرى بود از اهل بغداد.

چون بنزديكى مشهد رسيديم شنيديم كه آن شخص تاجر گفت سبحان الله آيا كسى براه زيارت حضرت رضا دوازده تومان خرج كرده است كه من كرده ام آنگاه از آن منزل حركت كرديم تا بمشهد وارد شديم.

چون براى تشرف رفتيم و بدرب حرم مطهر رسيديم و خواستيم وارد شويم. ناگهان يكنفر از خدام آنحضرت جلو آن تاجر بغدادى را گرفت و مانع او شد از اينكه داخل حرم شود.

گفت آقاى من در خواب بمن فرموده است كه دوازده تومان بتو بدهم و نگذارم كه داخل حرم شوى زيراپشيمان شده اى از اينكه دوازده تومان در راه زيارت خرج كرده اى.

پس آن وجه را داد و آن تاجر هم آن پول را گرفت و برگشت و كسى بغير از من بر اين امر مطع نشد.

(احتمال دارد كه آن بغدادى بيگانه و يا نااهل يا قابل هدايت نبوده وگرنه حضرت رضا عليه السلام او را از لطف خود مأ يوس نمى كرد چون اين خانواده در خانه كرم هستند اميدواريم كه خداوند اخلاص واردات ما را باهل بيت زياد فرمايد.(31)

كاغذ برائت

مرحوم محدث نورى عليه الرحمه فرمود جمعى از ثقات خبر دادند كه: جماعتى از اهل آذربايجان بزيارت حضرت رضا عليه السلام مشرف شدند يكنفر از آنها كور و نابينا بود چون بمقصود رسيدند يعنى بفيض زيارت آن بزرگوار نائل شدند و بعد از چندين روز توقف عتبه مباركه را بوسيده رو بوطن حركت نمودند تقريباً در دو فرسخى مشهد فرود آمده و منزل كردند در آنجا نزد يكديگر نشستند.

كاغذهائى را كه نقش قبه منوره و روضه مقدس و اطراف آن بر كاغذ بود براى تبرك و سوغاتى خريده بودند بيرون آورده و نظر مىكردند و اظهار مسرّت و خوشحالى مىنمودند.

آن شخص نابينا چون چشم نداشت و نمى ديد و خبرى هم از آن كاغذها نداشت تا صداى كاغذ را شنيد و اظهار خوشحالى رفقاى خود را متوجه گشت. پرسيد سبب خوشحالى شما چيست

و اين كاغذها چيست و از كجاست.

رفقا بعنوان شوخى گفتند مگر تو نمى دانى اين كاغذها برات خلاصى و بيزارى از آتش جهنم است كه حضرت رضا عليه السلام بما مرحمت فرموده است.

تا اين سخن را شنيد باورش شد يعنى قطع بصحت اين خبر نمود و گفت معلوم مىشود كه اما هشتم عليه السلام بهريك از شما كه چشم داشته ايد (كاغذ) برات داده و من كه كور و ضعيف هستم برات مرحمت نفرموده است بخدا قسم كه من دست برنمى دارم و الساعه برمى گردم و مىروم و برات خود را مىگيرم.

عازم برگشتن شد و رفقاى او چون جديت او را براى برگشتن دانستند گفتند اى مرد حقيقت مطلب اين است كه ما شوخى و مزاح كرديم و اين كاغذها چنين و چنان است.

آنمرد باور نكرد و با نهايت پريشانى ترك رفقاى خود نموده و برگشت بمشهد مقدس و يكسره باَّستان عرش درجه مشرف گرديد و ضريح مطهر را محكم گرفت و بزبان خود عرض كرد: اى آقا من كور و عاجزم و از وطن خود بزيارت حضرتت با كورى آمده ام و حال از كرم جنابت بعيد است كه برفيقان من كه چشم دارند برائت بيزارى از آتش دوزخ مرحمت كنى و بمن كه عاجز و ضعيفم مرحمت نفرمائى.

بحق خودت قسم كه دست از ضريحت برنمى دارم تا بمن نيز برات آزادى عطا فرمائى. يكمرتبه ديد پاره كاغذى بدستش رسيد و هر دو چشمش روشن و بينا گرديد و بر آن كاغذ سه سطر بخط سبز نوشته بود كه فلان پسر فلان از آتش جهنم آزاد است. پس با كمال خوشحالى از خدمت قبر شريف آن حضرت بيرون آمد و خود را برفقاى خود رساند.(28)

معجزه حضرت

يك نفر از زارعين و كشاورزان قريه طرق گفت:

خانم بنده از دنيا رفت و طفل كوچك شيرخوارى از او ماند. و من از ناچارى چند روزى آن طفل را پيش زنهاى همسايگان قريه مىبردم و شير مىدادند تا اينكه خسته شدند و از شير دادن مضايقه كردند.

آن طفل زبان بسته از اول شب تا طليعه صبح گريه مىكرد و آرام نداشت و مرا نيز پريشان و بى قرار كرده بود بقسمى كه چند مرتبه خيال كردم كه او را بكشم و خود را ازشر او راحت نمايم لكن باز حوصله و صبر كردم.

صبح شد و خواستم براى كشاورزى خود بصحرا بروم طفل را هم با خود برداشتم بقصد اينكه چون بكنار چاهى برسم او را در چاه بيندازم. پس بكنار چاهى رسيدم در آنحال از همانجا چشمم بگنبد مطهر حضرت رضا عليه السلام افتاد بى اختيار، حال گريه بمن روى داد و توجه به آنحضرت نموده عرض كردم.

اى امام غريب و اى چاره ساز بى چاره گان رحمى بحال اين طفل بى گناه بفرما و مپسند كه من مرتكب قتل اين طفل شوم.

چون اين درد دل خود را به امام عرض كردم طفل را سر آنچاه گذاشته و رفتم مشغول كار خودم كه شيار كردن باشد شدم. پس از ساعتى ملتفت شدم كه سينه ام خارش زيادى دارد چون نگاه كردم ديدم شير از پستانم مىريزد فوراً آمدم سرچاه و ديدم آن طفل از بسيارى گريه و گرسنگى بحال ضعف افتاده و نزديك است تلف شود.

او را فوراً برداشته و پستان خود را بدهانش گذاشتم و او هم شروع بمكيدن كرد و شير خورد تا سير شد و بخواب رفت لذا او را همانجا گذاشتم و در پى شغل خود رفتم و آن طفل هروقت كه بيدار و گرسنه مىشد شير پستان من هيجان مىكرد و من او را شير مىدادم تا سير مىشد حال من چنين بودتا ايام رضاع طفل تمام شد و او را از شير بازداشتم آنوقت شير در پستان من خشك گرديد و اين هم از عنايت و توجه آقا امام هشتم عليه السلام است.(26)